Cerkak (Cerito Cekak)

Ojo Delok Saking Fisike

Saking: Feri Osa harwanto/04/XI IPA₂

            Esuk kuwi srengenge padang banget cemlrot nembus jendela, aku banjur tangi lan buka jendela. Hawa esuk kuwi seger banget, manuk-manuk padha mabur rana-rene saka wit siji ning wit liya. Pithik jago padha kluruk mitanda yen wayah wis esuk. Tetes embun ing pucuk godong wit-witan lan suket ingkang ijo royo-royo, nambahake rasa seger, ayem, tentrem khas kalih desa kula. Bapak-bapak lan ibu-ibu padha mlaku menyang ing sawah utawa tegale. Masyarkat desa kula kathah-kathahipun dados petani.

            Esuk-esuk aku wis krungu glodak gluduk suara Pakde Wir tanggaku ing desa ingkang lagi makoni kayu lan gawe kursi. Seka perawaakane wis isa di delok menawi dewekke inggih menika tukang kayu utawi meubel lan tukang bangunan. Awake gedhe dhuwur gagah, otot mengkal, tatapan mripate landhep kaya manuk elang mula akeh bocah cilik wedi karo Pakde Wir. Ora mung bocah cilik, wong tuwa akeh sing wedi karo Pakde Wir. Krungu-krungu amargi Pakde Wir pas enome seneng ngombe miras, judi, lan sok gelut kalih pemuda-pemuda. Pakde Wir namung urip dewe, dewekke ora duwe bojo lan anak. Biyen Pakde Wir duwe bojo lan anak, nanging bojone wafat pas nglairake anakke lan anakke di pek kalihan mertuwane Pakde Wir. “wahh… mesakke tenan Pakde Wir urip dewe lan akeh wong ngadoh karo dewekke” batinku sinambi geleng-geleng lan ngampet wedi.

            Seka adoh krungu wong jelukake jenengku. Saya suwi saya seru, kula banjur mlumpat saking kasur lan langsung mara. Jebulane Kanjeng Mami ingkang nembe ngumbah-umbah klambi, njaluk tulung nimbakake banyu.

            “timbakke lima ember nang..”

            “nggih bu… wah esuk-esuk wis olah raga ki , hehe..” wangsul kula geguyon kalih kanjeng mami.

            “ha iyo to nang , wong jaka kok esuk-esuk urung tangi urung rewangi wong tuwane. Prawan-prawan piye arep padha seneng ?” kanjeng mami takon karo nyindir-nyindir.

            Kula banjur mesam-mesem lan namung guyu kalih ngampet isin.

Saksampune ngrewangi kanjeng mami, kula banjur teng ruang tamu maem pisang goreng lan ngombe teh anget. Aku ndelok wonten ing kursi jejerku, ning kono ono koran lan banjur kula waca. Berita wonten ing koran nyeritakaken babagan kriminalitas (pembunuhan, maling, narkoba, judi lan omben miras. Aku banjur dadi kelingan karo Pakde Wir, seret rasane gulu iki ngelek pisang goreng.  Wedi lan nesakke dados siji menawi kelingan kalihan Pakde Wir, bulu kudu ngadek sikil ngewel ora isa ngadek jejek. Ing jero ati cilikku aku pengen banget kenal kalihan Pakde Wir, amargi kula boten percaya  menawi Pakde Wir kuwi wong ora becik.

            Tekat sampun kula dadosaken, lawang omah kula buka. Banjur kula mlaku ning ngarep omahe Pakde Wir, lawang omahe Pakde Wir  tak dok-dok. Nanging boten wonten wong sing bukakake. Kaca jendela omah tak demok, reget banget bleduk padha nempel ning tanganku. Nambahake rasa ngenes lan mesakake karo Pakde Wir. Ora nganggo suwi aku langsung ngresiki omah, pancen ora akeh sing tak resiki amargi aku duwe alergi bleduk. Ora sengaja aku nemukake foto keluargane Pakde Wir, ana bojone lan keluarga liyane. Amargi ra kuat kalih bleduk, aku banjur langsung mlayu metu saka omahe Pakde Wir.

            Sedina kuwi omahe Pakde Wir suwung, tak delok saka jemdela kamarku boten wonten wong ning omah kuwi.

“wah.. omahe suwung banget bu, Pakde Wir ning ngendi tho bu ?” takonku karo kanjeng mami.

“lagi ning sawah paling nang, lha ngapa to nang ?”

“boten napa-napa kok bu, naming kok tumben omahe Pakde Wir suwung ra krungu dewekke glodak-gluduk gawe pakaryan.”

Kula bamjur menyang ning sawah. Sawah ning desa kula apik amarga tesih ijo royo-royo. Banyu sumilir ngalir lewat kalen-kalen cilik ning pinggir dalan setapak, dadi kelingan biyen pas isih cilik senengane dolan ning sawah. Biyen kula lan kanca-kanca seneng mincing lan kadang kala gawe prahu nganggo gedebok pisang. Lan yen ngeleh biasanipun baker iwak ning pinggir kali.

Saka adoh kethok bapak-bapak lagi macul, banjur kula cedhaki. Jebule bapak niku inggih menika Pakde Wir. Dek-dekan rasane kala niku, sikilku aboy banget mlangkah maju. Kula banjur tak wani-wanike.

“hehh le, ngapa kowe neng kono !” takone PakdeWir sinambi macul.

“boten napa-napa pak.” Wangsul kula

Sikilku dadi ndredek, metu keringat dingin lan banjur dadi pengen nguyoh. Pakde Wir nerusake macule, keringet kemucur saking awake. Kala niku wayah awan, srengenge panas banget nanging Pakde Wir tetep nglanjuaken padamelane.

Kula banjur ning sawah nggone simbahku, ning kana ana wit krambil. Panas, sumuk, gulu garing hawa ne pengen ngombe sing seger-seger. Kula banjur menek wit krambil iku, pancen dhuiwur wit kuwi nanging ora napa-napa sing penting isa ngilangake rasa ngelak. Saka dhuwur aku isa delok pemandangan ning sekitare sawah. Meneh, aku weruh PakdeWir nembe wangsul saking sawahe. Kula banjur mudun lan ngetutke Pakde Wir. Kurang luwih jarak sepuluh meter kula wonten ing burine Pakde WIr. Pakde Wir mandek, kula banjur delik. Ternyata Pakde Wir arep ngewangi simbah-simbah ingkang nembe ngangkat kayu dinggo perapian.

“menapa saget kula ngewangi jenengan mbah ?” takone Pakde Wir ingkang arep ngewangi simbah.

“iyo mas, kene ewangi ngangkat kayu mas.” Wangsulane simbah sinambi nggeget-nggeget susur.

Pakde Wir banjur ngewangi ngangkat keyu, rupan Pakde Wir pancen sangar  nanging ning buri saking kuwi dewekke duwe kepribadian ingkang sae. Sanajan to dewekke kuwi mantan napi lan biyen pas enome dugal, duwe ati ingkang sae marang wong liya. Aku nggumon banget, ngapa kok Pakde Wir sing wong apik kaya ngono malah padha dimusuhi. Pancen jaman wes jaman edan, wong elek kethok becik lan wong becik kethok elek kaya Pakde Wir. Mula wiwit saiki aja delok saking fisike tok, nanging saking atine.